Uit het moeras getrokken

Daar ben ik, arme dwaas!
En ik ben net zo slim als voorheen;

Dit beroemde citaat uit de monoloog van Heinrich Faust drukt een diepe frustratie uit. Het is de bekentenis van een man die vele jaren van zijn leven wetenschap heeft gestudeerd. Maar nu moet toegeven dat al zijn inspanningen in principe tevergeefs waren. Hij kon het mysterie van het leven niet oplossen.
   De eerlijke bekentenis van een mislukte man heeft zijn eigen waardigheid. Het is de bekentenis dat men op een eindpunt is aangekomen waar geen ruimte meer is voor zelfbedrog, excuses en illusies, de nuchtere waarheid is duidelijk geworden.
   Op dit punt had Faust zijn zoektocht naar de waarheid kunnen opgeven: "Het is niet de moeite waard om verder te zoeken, ik zal me nu volledig op andere dingen richten". Maar hij veranderde van gedachten:
Daarom gaf ik me over aan magie,
Of het nu door de kracht en de mond van de geest is.
Er zouden niet veel geheimen worden onthuld; .....
Dat ik me realiseer hoe de wereld er uit zal zien
In de kern,

Wat een fatale ontwikkeling! Een hoogopgeleid persoon wendt zich tot magie en maakt contact met de geestenwereld om het mysterie van het leven op te sporen.
     Hoe fataal zo'n stap werkelijk is, kan echter alleen worden beoordeeld door iemand die deze weg zelf heeft bewandeld. De normale persoon is van nature en terecht bang voor dergelijke dingen, of heeft gewoon geen idee van de verborgen werkelijkheid. Wat misschien een goede zaak is!

Toen ik in 1985 met magische dingen begon om te gaan en kort daarna contact maakte met geesten, was ik behoorlijk teleurgesteld door het leven. Maar mijn leidmotief was nogal nieuwsgierig en ik raakte er meer in geïnteresseerd dan ik in mijn eentje zou hebben gezocht naar deze dingen.
    Maar dit had weinig effect op het resultaat. Net als Faust ervaarde ik de effectiviteit van bovennatuurlijke dingen, ik was gefascineerd door een onzichtbare werkelijkheid die normaal gesproken voor mij gesloten blijft in het dagelijks leven. Om uiteindelijk - net als bij Faust in het geval van Grete - met afschuw te zien waar de dingen mij hebben gebracht.
Dit is echter waar de parallel eindigt. Terwijl Faust nog vele jaren na zijn debacle in het pact van de duivel bleef zitten, greep ik de verrassend uitgestrekte hand van God en liet mijzelf redden uit het moeras waarin ik was terechtgekomen: (klik op de knop)